Zostaw chociaż.

Kłaniam się nisko tym, co tu zawitali.

Staram się tak gest swój, słowo i wzrok malować, aby szczur do odpowiedniej dotarł klatki. Najbliższe wydarzenia mogą być jednym wielkim show, w którym marionetki biją się o główną rolę.
Jednak wszystko jest z góry ustalone. Ona czuwa.


Ten tydzień miał być tym tygodniem. W podsumowaniu ruminacji słychać jedynie brzęczenie spełnionej pesymistycznej wizji. Znów muszę czekać. Póki co toczą się myśli w kierunku spełnienia. Mam nadzieję, że jutrzejsza gala (a raczej to, co będzie się działo po niej) będzie wstępem do corocznego Festiwalu, na którym przecież jestem tak szczęśliwa.

Miód mnie upija, sekundę w koło zataczam
i w głowie mi krąży, i poci się,  kocha
ta chwila rozkoszna- nie dla mnie te słowa
każdego słuchacza oddechem uracza

-
lecz czas odpowiedni, i miejsce, i wzrok
znów ekstazą obleje pierś nago-owitą
w minie niewinnej wpłynę im głębiej
w następnym nazwą mnie modlitwą.



Zbyt wiele wcieleń mi przez kości przeleciało, bym mogła pozwolić sobie na nieopanowanie. Tym bardziej, że ten dreszcz, który przed sekundą do pionu moje drobne sutki postawił, upewnił mnie w tym doskonale.
Każda emocja związana z czekaniem jest tylko odmętem, który niekiedy na piedestał zwykłam wynosić. I niech one nie będą wyznacznikiem mnie samej.